Drempel genomen

Eindelijk heb ik besloten om mijn creatieve talent voor tekst te gaan gebruiken, er ‘iets’ mee te doen. Volgens mijn zoon M, die is wel een professional te noemen, kun je dat het beste op een Weblog doen. Natuurlijk had ik Martins weblog al eens gezien en weet ik dat veel mensen ‘bloggen’ of deze volgen. Je kunt er een groep mensen of zelfs iedereen in de wereld ?!? mee bereiken. Nu leg ik de lat bij mij maar niet zó hoog, ik wil het eerst maar eens met familie en bekenden delen, ik wil geen flater slaan. Want ik vraag me af; ‘Zit er wel iemand op mijn stukjes tekst te wachten’, is het niet arrogant om te denken dat mijn teksten door anderen worden gelezen of zelfs leuk gevonden worden. Ik heb mijn bedenkingen hoor maar aan de andere kant, waarom niet proberen. Als ik nu geen poging waag, dan komt het er vast niet meer van, dus daarom ‘doen Ivonne!’ Ik begrijp van M dat, als het een sof wordt, we ‘hem’ gewoon uit de lucht halen! Er was nog een voordeel; het kost voorlopig alleen moeite maar helemaal geen geld. Misschien is het zelfs een win-win situatie, wie zal het zeggen!

Als ik nu terugdenk hoe vaak ik bezig was om iets creatiefs te doen met een grappige toon, komen er allerlei herinneringen boven. Bijvoorbeeld toen ik een jaar of 12 was, had ik op de twee klapdeuren van de restaurantkeuken naar het buffet, mooie eenrichtingsborden gekleurd, geknipt en opgehangen. Heel simpel en effectief waardoor we daarna wel keurig netjes rechts hielden. Want het was zo riskant als je in je haast de bocht afsneed dus de linker deur nam en daar ook iemand aan de andere kant door de deur ging, dat gaf een klap en o wee als een van beide dan ook nog een vol dienblad of een stapel vuil serviesgoed op de arm droeg. Dan schrok je behoorlijk, ook van de rommel, maar mijn vader schrok nog harder en nu begrijp ik dat! Natuurlijk zaten er van die ronde raampjes in die klapdeuren maar als je zoals ik nog niet groot was of schuin aan kwam lopen dan werd je pas op het laatste moment gezien. Op een leuke manier werd dit probleem dus opgelost, mooi gedaan toch?

Na dat verkeersbord kwamen er nog een paar komische borden en teksten bij, maar aan de buffetkant werden die al snel verwijderd, teveel in het zicht voor de gasten dat vond mijn vader natuurlijk niet goed en nu begrijp ik dat!

Ook had ik vaak leuke minibriefwisselingen met de kok en met een zwager, het is moeilijk me te herinneren wat er nou allemaal op gekrabbeld werd, kan het nog eens navragen aan zwager J, want Koos de kok leeft niet meer helaas. Als ons geheugen goed genoeg is om hier nog achter te komen kan ik daar nog wel eens over schrijven, want ik moet natuurlijk wel onderwerpen hebben voor de volgende keren. Ik denk dat ik voorlopig nog wel vooruit kan en wil zelfs de onderwerpen op categorieën indelen. Zoals zo vaak is de voorbereiding het halve werk, dus nu eerst een opzet maken en dan beginnen. Ik heb er in ieder geval wel zin in, tot later…